Hierdie hoofstuk behandel die vyf valse sakramente van die Roomse kerk: vormsel (voorstelling), boetedoening, oliesel (laaste salwing), kerklike ordes en die huwelik.

Die heilige nagmaal is ‘n liggaamlike teken met ‘n geestelike waarheid. In die nagmaal het ons gemeenskap met Christus waar ons siele net so seker deur Sy vlees en bloed gevoed word as ons liggame deur brood en wyn. Dit spoor ons aan tot selfondersoek en ‘n heilige lewe.

Die doop is die sakrament waardeur ons in die volk van God opgeneem word. Die water beeld die afwassing van sondes uit en simboliseer die afsterwe van die ou mens en ‘n nuwe lewe in Christus. Christus het die opdrag om te doop aan ampsdraers gegee. Die handeling kom dus as’t ware uit die hand van God uit en herdoop of evaluasie na aanleiding van diegene wat dit bedien het, is dus nie van pas nie.

Benewens die verkondiging van die Woord, het God ook sakramente gegee. Hierdie seremonies het ten doel om Sy beloftes te verseël en deur die werking van die Heilige Gees ons geloof te versterk. Die sakramente verskil in die onderskeie testamentiese bedelings, maar het dieselfde doel: om Christus met sy geestelike rykdomme te ontvang.

Die kerk word beskryf as die gemeenskap van die heiliges en die moeder van alle gelowiges. Hoewel die sigbare kerk gebreke vertoon, is dít die plek waar Woordverkondiging, Christelike onderwysing en bediening van die sakramente deur middel van die ampte gebring word.