Die doop is die sakrament waardeur ons in die volk van God opgeneem word. Die water beeld die afwassing van sondes uit en simboliseer die afsterwe van die ou mens en ‘n nuwe lewe in Christus. Christus het die opdrag om te doop aan ampsdraers gegee. Die handeling kom dus as’t ware uit die hand van God uit en herdoop of evaluasie na aanleiding van diegene wat dit bedien het, is dus nie van pas nie.

Die kerklike tug behels vermaning, bestrawwing (sensuur) en afsnyding (ban). Niemand word van die tug vrygestel nie – ook nie ampsdraers nie. Al die lidmate in die gemeente moet in die verband selfbeheersing aan die dag lê.

Ampsdraers moet na behore ondersoek word voor hul kiesbaar gestel word. Verkiesing moet dan deur die kerkvolk gebeur, en nie deur ‘n paar ‘belangrike’ mense of aardse regeerders aangewys word nie. Calvyn ontbloot die wanpraktyke, korrupsie en sedelike verval van die ampsdraers (priesters, monnike, diakens, ens.) in die Roomse kerk.

Calvyn gee ‘n historiese oorsig oor die ontwikkeling van die ampte in die kerk. Die kerk van ouds het biskoppe (opsieners), aartsbiskoppe en patriarge geken. Die diakens het die kerklike eiendom, kerkfondse en liefdesgawes aan die armes beheer. Uitgesoekte jongmanne is van jongs af vir die ampte voorberei. Met verloop van tyd het addisionele vereistes ontstaan, soos die selibaat.