Hierdie boek bespreek verskillende aspekte van die doop, soos byvoorbeeld die agtergronde van die Christelike doop, die koninkryk van God en die doop, doop in die boek Handelinge, huisdoop, doop in die briewe van Paulus, die leer van die doop in die Hebreers en in Petrus se briewe, en Jesus en die kinders. 

Die betekenis van die doop word uit die instelling van die besnydenis afgelei: die beloftes daarin is dieselfde. Daarom moet die kinderdoop ook bedien word om die verbond van God te bevestig en te versterk. Christus het nie die verbondsbeloftes in duisterheid gehul nie en sowel Jode as heidene word in die Nuwe Testament as kinders van Abraham gereken.

Die doop is die sakrament waardeur ons in die volk van God opgeneem word. Die water beeld die afwassing van sondes uit en simboliseer die afsterwe van die ou mens en ‘n nuwe lewe in Christus. Christus het die opdrag om te doop aan ampsdraers gegee. Die handeling kom dus as’t ware uit die hand van God uit en herdoop of evaluasie na aanleiding van diegene wat dit bedien het, is dus nie van pas nie.

Enige afbeelding van God onteer sy majesteit en word deur Hom verbied. Hoewel God hom self wel partykeer openbaar (bv. in wolke, rook en vlamme, in menslike gestalte of as ‘n duif), gee dit nie die mens die reg om ‘n beeld van God te maak nie. Énige gelykenis van Hom deur énige kunstenaar, word in die Skrif verbied.