Uitverkiesing en verwerping is albei die wil van God en kan nie sonder mekaar bestaan nie. In Sy predestinasie kom Sy genade en geregtigheid na vore – dit is ‘n billike oordeel oor sondige mense. Ons mag nie God se wil ondersoek of Hom van partydigheid beskuldig nie; Hy is regverdig – ook teenoor die verworpenes.

Wanneer ‘n mens die erns van God se oordeel besef en deur selfondersoek sy eie swakheid gewaar, kan hy nie anders as om ootmoedig en nederig voor God te wees nie. Christus is immers gestuur om sondaars – en nie regverdiges nie! – te verlos. Want voor God, in al sy majesteit en volmaaktheid, is daar nie een mens regverdig nie. Daarom is daar geen plek vir eiewaan, verwaandheid of selftevredenheid nie.

Die Roomse Kerk se leer in verband met die bieg en boetedoening berus op ‘n verkeerde vertolking van die Skrif. Volgens die Skrif is daar net een manier waarop sondes bely en kwytgeskeld kan word, naamlik by die Here. Dit kan in die openbaar of in privaat vir algemene of persoonlike sondes wees.

Die gesag van die Skrif kom vanaf God. Skrifgesag is nie van die kerk afhanklik nie, hoewel die kerk nie sonder die Skrif kan bestaan nie omdat dit op die fondamente van die apostels en profete rus. Calvyn bespreek voorts Augustinus se getuienis hieromtrent.