Die uitverkorenes word onverdiend op grond van God se barmhartigheid geroep, en nie op grond van hul goeie werke, geloof of die sogenaamde ‘saad van die uitverkiesing’ nie. Die saligheid, die lewe, onsterflikheid en uitverkiesing moet in Christus alleen gesoek word. Hy self het meermale gesê dat geen uitverkorene verlore sal gaan nie. Hul name is immers in die boek van die lewe opgeskryf. Daarom sal hul volhard ten spyte van aanslae en vertwyfeling.

Uitverkiesing en verwerping is albei die wil van God en kan nie sonder mekaar bestaan nie. In Sy predestinasie kom Sy genade en geregtigheid na vore – dit is ‘n billike oordeel oor sondige mense. Ons mag nie God se wil ondersoek of Hom van partydigheid beskuldig nie; Hy is regverdig – ook teenoor die verworpenes.

Slegs ‘n ware geloof in Jesus Christus maak die mens regverdig. Uit onverdiende genade word hy deur God aangeneem. Hierdie wedergeboorte maak van hom ‘n nuwe skepsel wat hom goeie werke laat doen om God te behaag. Hy kan egter nie op sy goeie werke roem nie. Die leer van die pousgesindes hieromtrent word weerlê.

Die mens is van nature in die sonde dood en moet lewend gemaak word. Hy kan geen bydrae tot sy geregtigheid lewer nie. Slegs ware geloof in die Seun van God, wat uit genade geskenk word, gee nuwe lewe.

God alleen is regverdig. Hy maak iemand wat deur die werk van die Heilige Gees in Jesus Christus glo, ook regverdig en deelagtig aan Sy geregtigheid. Alle aspekte van ons saligheid is dus onverdiende genade van God. Iemand wat op eiegeregtigheid roem, verduister God se heerlikheid en maak God se beloftes tot niet.

Hierdie hoofstuk bespreek die geloof en die verhouding daarvan tot regverdigmaking en wedergeboorte. Die volgende word ook aangespreek:
• Osiander se leer van 'wesenlike geregtigheid'
• sondevergifnis
• Christus as ons soenoffer
• goeie werke
• genade
• die wet

As deel van selfverloëning , moet elke volgeling van Christus sy eie kruis dra om te toon dat hy aan Christus se lyding deel het. Hul moet alle selfvertroue afsterf en hulle op God se genade alleen beroep. Gelowiges sal vervolging verduur, maar sal altyd in God rus vind. Verdrukking is noodsaaklik om gelowiges se lydsaamheid te beproef en hulle gehoorsaamheid te leer.

Christus is deur God in die wêreld gestuur sodat elkeen wat in Hom glo, nie verlore sal gaan nie. Sy gehoorsaamheid het vir ons genade by die Vader verwerf. Sy dood het vir ons sondes versoening gedoen sodat ons deur Sy dood gereinig is. Geen werke van die wet kan ons vrymaak nie, slegs Christus kon die saligheid vir ons verdien.

Ons is ellendige mense voor God. Nogtans het Hy ons eerste liefgehad en uit onverdiende genade ons deur die bloed van Sy seun met Homself versoen. Jesus Christus het hom in alles aan ons gelyk gestel.

Calvyn verstaan onder die woord wet nie slegs die tien gebooie nie, maar ook die vorm van godsdiens wat God aan Moses gegee het. Die sedewet sowel as die seremoniële wet is gegee met die oog op Christus se koms. Hy is die voleinding van die wet tot saligheid vir elkeen wat glo.

Dit is onmoontlik om die wet volkome na te kom. Slegs omdat God ons uit genade, sonder inagneming van ons werke aangryp, het die beloftes van die wet nog waarde.

Satan heers in verworpe mense en verhard hul harte, maar dit is ook deel van God se werkswyse: Hy gebruik die Satan om sy raadsplan te volbring. Die werke van die duiwel openbaar God se geregtigheid asook die Satan en die mens se boosheid.

God buig die mens se wil om by sy voorsienigheid aan te pas. Wanneer die mens die goeie kies, is dit slegs uit God se genade.

Die mense moet totaal nuut gemaak word, want sy verstand en wil – sy hele vleeslike natuur – is só verdorwe dat hy onvermydelik sondig. Dit word slegs deur God se genade in toom gehou. Hý begin en volbring alle goeie werke in ons, Hý vernuwe ons en Hý gee ons volharding. Die mens is nie ‘n medewerker aan al hierdie dinge nie, maar ontvang alles uit onverdiende genade.